تنظیم ساعت

صرف نظر از قوانین خاص اعمال شده توسط یک کشور، شروع و توقف تغییر ساعت (DST) به همان روش کار می کند. زمان شروع محبوب نیمه شب است، زیرا اکثر مردم از منطقه خارج شده و اکثر مشاغل تعطیل هستند. در آن زمان، ساعت دقیقاً یک ساعت به جلو حرکت می کند.

توجه داشته باشید که برای شروع DST، یک ساعت کامل باید کنار گذاشته شود!

در پاییز، وقتی زمان تابستانی تمام می شود، ساعت از دست رفته را پس می گیرید زیرا زمان برای یک روز تکرار می شود. به عبارت دیگر، یک ساعت کامل دو بار اتفاق می افتد و روز 25 ساعت طول می کشد.

 اکثر مردم هرگز نیازی به مراجعه به زمان در این ساعت ندارند، اما اگر مثلاً به این دلیل که تولدی یا مرگی رخ داده است مراجعه می کنند، باید ذکر کنند که آیا این قبل یا بعد از تغییر به زمان استاندارد بوده است.

چند سال و چندین تغییر برای تکمیل این مدل تنطیم ساعت طول کشید. در بخش بعدی، ما به تاریخچه صرفه جویی در وقت روزانه نگاه خواهیم کرد تا بفهمیم چگونه تکامل یافته است.

تاریخچه صرفه جویی در نور روز و تنظیم ساعت

بیش از یک قرن پس از آنکه بن فرانکلین مشتاق به صرفه جویی در وقت روز شد، افراد دیگری مانند جورج ورنون هادسون نیوزلندی و ویلیام ویلت انگلیسی نیز همین فکر را داشتند.

ویلت در سال 1907 جزوه ای به نام “اتلاف نور روز” نوشت که در آن پیشنهاد کرد که در ماه های بهار و تابستان، ساعتهای بریتانیا با 20 دقیقه افزایش 80 دقیقه جلوتر برود.

سپس، جهان شاهد درگیری های گسترده ای شد و بسیاری از دولت ها را مجبور به تدابیر شدید کاهش انرژی کرد. آلمان در تلاش برای حفظ ذخایر زغال سنگ خود، مقررات مربوط به صرفه جویی را در سال 1916 تصویب کرد.

انگلیس به سرعت این کار را انجام داد، در زمان تابستان همه ساعتها را یک ساعت جلوتر از ساعت گرینویچ در ماههای تابستان حرکت داد. در کل، 31 کشور، شروع به جابجایی ساعت های خود کردند تا از ساعت های روز بهتر استفاده کنند و منابع را برای تلاش های جنگی حفظ کنند. پس از جنگ، بیشتر کشورها قوانین تغییر ساعت (DST) خود را لغو کردند و به زمان استاندارد بازگشتند.

آرامش البته دوام نیاورد. هنگامی که جنگ جهانی دوم در سال 1939 آغاز شد، دولتها بار دیگر ارزش وقت را تشخیص دادند و قوانین مناسب را اجرا کردند. این بار 52 کشور ساعت خود را به جلو منتقل کردند، برخی در ماه های تابستان و برخی دیگر در کل سال.

تغییر ساعت در ایالات متحده امریکا

ایالات متحده، که در گروه دوم قرار گرفت، تغییر ساعت (DST) را به مدت سه سال تصویب کرد، از 9 فوریه 1942 که در 30 سپتامبر 1945 پایان یافت. پس از جنگ، کنگره تغییر ساعت (DST) اجباری را لغو کرد، اما تصمیم گیری در مورد ادامه آن را به ایالات مختلف واگذار کرد که بعضی ها این کار را کردند و بعضی ها این کار را نکردند.

سرانجام، در سال 1966، ایالات متحده تصمیم گرفت که اگر ایالات بخواهند زمان تابستانی را رعایت کنند، باید با یک مجموعه استاندارد از قوانین مطابقت داشته باشند.

 این قوانین در قانون زمان یکنواخت گنجانده شده است، که ابتدا و پایان تغییر ساعت (DST) و همچنین زمان وقوع تغییر را تعیین می کند. قرار بود DST آخرین یکشنبه ماه آوریل را شروع کند و در آخرین یکشنبه ماه اکتبر پایان یابد. برای 20 سال آینده، در جبهه زمانی ایالات متحده همه چیز آرام بود، مگر در مواردی که این کشور DST را در زمستان در پاسخ به تحریم نفتی عرب تمدید کرد.

در سال 1986، رئیس جمهور ایالات متحده، رونالد ریگان، وقتی قانون عمومی 99-359 را امضا کرد وقت تابستانی را تغییر داد. این قانون زمان شروع DST را به اولین یکشنبه ماه آوریل اصلاح کرد.

مطابق زبان قانون، این ویرایش برای تنطیم ساعت برای ایجاد: اوقات بیشتر شبانه روز در فضای باز برای کودکان و نوجوانان کشور، استفاده بیشتر از پارک ها و مناطق تفریحی، گسترش فرصت های اقتصادی از طریق افزایش ساعت های روشنایی روز و برای تمدید ساعات اداری داخلی با دوره های همخوانی بیشتر با جامعه اقتصادی اروپا شکل گرفت.

در سال 2005، رئیس جمهور جورج بوش قانونی را امضا کرد که DST را از یکشنبه دوم مارس تا یکشنبه اول نوامبر تمدید کرد. این در سال 2007 اجرا شد. در همان سال، کل ایالت ایندیانا شروع به مشاهده DST و تنطیم ساعت کرد (قبلاً فقط بخشهایی از ایالت این کار را انجام می دادند).